Yaşadığımız coğrafyanın ortak dertlerini; erkek egemen, şiddet ve din istismarını konu alan bir roman Yalnız. Gözlerimizin önünde her gün yitip giden onlarca kadın, hâlâ bi yerlerde evinde cehennemi yaşayarak ruhu ölüme terk edilmiş yüzlercesi anılıyor metinde. Maharetli bir dili var Zeynep Kaçar’ın. Kitap boyunca yaptığı monologlar ve merkezden hiç ayrılmayan gergin, huzursuz bir atmosfer yanında yaşadıklarını dilde tiye alan ve okuru bu sebeple de boğmayan bir maharet. İşin en acı tarafı yazılanların bir kurgu olduğundan emin olup olmamız. Baş karakter Feray’ın düştüğü çıkmazdan ve yıllar süren sessizliğinden çaresizliğinden sıyrılırken gösterdiği cesareti kaç kadın gösterebilir bilmiyorum. Cesaret falan deyince öyle bir aydınlanma ya da bir yeniden doğuş falan beklemeyin. Aksine çokça ölüm var kitapta. Cinayet var. Ama kimin suçlu olduğu, ölenin mi öldürenin mi “kurban” olduğu muamma olan cinayet! Sadece ülke gerçeğini konu alıyor desem; değil. Dünya ve insan varoldukça süregelen bir eziyet söz konusu. Hayatının baharına sevdiği erkeği koymanın nesi yanlış gelir ki insana? Nereden bilir kadın o adamın bir gün kadınını sandıklara tıkıp ölümünü bekleyeceğini? Anlatıcı Feray’ın kendisi. Bir geçmişe gidiyoruz bir de şimdiye dönüyoruz. Haliyle Feray’ın aldığı bazı kararları bilerek ama içimiz kıyıla kıyıla okuyoruz olanları. Ve aklımızda hep aynı soru: Şimdi katil suçlu mu yoksa kurban mı?

YalnızZeynep Kaçar · Doğan Kitap Yayınları · 2021946 okunma

··

2.028 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Fatma Acar