İlk ölüm, bir yılbaşı akşamı, garip bir şekilde abimin ölümüne çocukluğumdaki karanlık bir köşede bir kutunun üzerinde duran ahize denilen eski bir siyah telefonun çalmasıyla tanık olmuştum. Saat geç olmuştu, babam ve benim dışımdaki aile bireyleri çoktan uykuya dalmıştı. Biz de yatmaya hazırlanırken, kötülüğün sesi olarak zihnimize yer edinecek olan telefon çalmaya başladı. Babamın yüzünde gerginlik hakimdi, çok sevdiği kahverengi koltuğundan hızlıca doğruldu ve telefona doğru yöneldi. Ahizeye yaklaştıkça adımları daha sert ve hızlı hale gelmeye başladı.
Telefondaki ses, abimin kalp krizi geçirdiğini ve hastaneye kaldırıldığını söylüyordu. Babam, telefondaki sesin bir şeyler sakladığını biliyordu ve ona şöyle seslendi: "kalp krizi geçirdiğini söylüyorsun ama yaşıyor mu?
Bir anlık duraksamanın ardından, babamın sıktığı yumruğu ile duvarı yumrukladığını gördüğümde, bir savaşta ya da bir psikopatın kurbanının canını aldığı andaki gibi, abimin ölümün haberini, zihnimde yer edinmiş film sahnelerini gerçek hayatta belgeliyormuş gibi; yavaş yavaş gözlemledim...