Kördüm ve dünya etrafımı sarmış olan çiy gibi çöküyordu. Bunun hiçbir çaresi yoktu, ne yalıtabiliridm onu , ne de sakinleştirip uykuya yatırabilirdim. Her şey suratıma kükrüyordu. Umudumu kaybettim ve bilinçli bir şekilde endişelenmeye başladım. Bu yalnızlık değil, yok oluş kabusuydu; durmaksızın dönen demirden bir çark, zamansız karanlıkta çıkardığı monoton ses eşliğinde, pençeleri birbirine geçerek dönüyor, dönüyordu.
·
52 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.