Gönderi
Bu aralar kendime çok kızıyorum. Türk edebiyatının, dünya edebiyatının mihenk taşlarını okumakta bu kadar geç kaldığım için. Ama biraz da kendime haksızlık ediyormuşum gibi geliyor. Şunun şurasında 18 yaşıma gireli ancak 1 ay oldu. Ömrümün yettiğince okuyacağıma göre bu kadar üzülmenin manası ne? Elbet bir gün tüm iyi şairlerden, tüm iyi yazarlardan bir şeyler okuduğum için mutlu olacağım.
Bu yüzden Orhan Veli okumaya geç kaldığım için kendime kızmak yerine Orhan Veli okumaya başladığım için kendime teşekkür ederim.
Kafiyeyi bir zorunluluk saymadan bu kadar ahenkli şiirler yazabilmek takdire şayan. Bu şiirlerin bazılarını çocukken okuduğum kitaplardan hatırlıyorum. Örneğin, Ağaç şiirini çocuk halimle okuduğumu hatırlıyorum. Şimdi tekrar yıllar sonra okuduğumda o zamanki hislerimi hatırlıyorum ve üstüne üstlük yeni hislerin eklendiğini duyumsuyorum. Her okuduğum kitapta çocukluğuma mı döneceğim, bilemiyorum. Tezlerinin bilimsel bir gerçekliği olmadığını düşündüğüm Freud haklı mı yoksa?
Maalesef Orhan Veli'nin şiiri hakkında poetikalar düzecek kadar şiirin teknik kısmıyla ilgili değilim. Amacım ilerideki kendime notlar bırakmak. Ben okuma işini okumayı sevdiği için yapan amaçsız bir okurum.
Fakat şiirlerin hepsini okuduktan sonra zamanında Orhan Veli'ye özenen dönem şairlerini anlayabiliyorum. Cemal Süreya bu şairlere kızıyordu. Fakat mümkün müdür ki bu şiirleri genç yaşta okuyup biçemine öykünmemek? Ben dahi kendimi zor tutuyorum.
·
92 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.