Ütopyalar hep daha güzel hep daha iyi bir insan yaşamını amaçlayan hayali devlet düzenini anlatırlar. Yazarlar, filozoflar insanın mutlu olmasının iyi bir yönetim biçimiyle mümkün olduğunu düşünürler. Ancak ütopyaları okurken bunalırım, nefesim kesilir adeta. Çünkü tarif ettikleri hayali ülkelerde öylesine sıkı bir düzen söz konusudur ki özgürlükten söz edilemez. Her adımları, yaşamları hatta evlenecekleri kişiler bile düzen tarafından belirlenir. Yapacakları işler onlara daha hayatı tanımadan öğretilen işlerdir. “İnsanlar mutlu” der geçilir. Orada yaşayan hiçbir insana ne hissettiği sorulmaz. Sanki mutlu olmaları da kesin kurallardan bir tanesi gibidir. Peki neden filozoflar mutlu bir dünyanın her ayrıntısını düşünmek zorunda kalırlar? Halbuki distopyalarda bu kadar ayrıntı göremezsiniz. 1984’te parti mensuplarının özgürlüğü yoktur sadece. Hayvan Çiftliği’nde hayvanların çalışmaları kendi istekleri dışındadır. Fahrenheit 451’de kitaplar yakılır. Körlük’te körler ayrıştırılır. Düzene dair derinlemesine bir tarif hiçbir zaman ütopyalardaki gibi değildir. Sanki bir eksiklik distopik bir düzen kurmak için yeterli gibidir. Sanırım şu bir gerçek ki mutlu olmak için birçok şey bir araya gelmeli; mutlusuzluk için bir şey bile yeterlidir. Mutlu olmanız için her şeyiniz istediğiniz gibi olmalıdır, eksik olan tek şey sizi mutsuz edecektir çünkü. İşte ütopyaların çok şeyden bahsedip hiçbir şey ortaya koyamamalarının sebebi.

Güneş ÜlkesiTommaso Campanella · Ayrıntı Yayınları · 20193,534 okunma

·

51 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mustafa Kandemir