Nasıl gözleriniz görmeye, kulaklarınız duymaya yarıyorsa insanın yüreği de zamanı algılamaya yarar. Kör biri için gökkuşağının renkleri ve sağır biri için kuş sesleri nasıl boşunaysa, yürekle algılanmayan zaman da öyle boş gider. Ama ne yazık ki düzgün atmasını bildiği halde kör ve sağır olan nice yürekler var." Momo; bilinmeyen bir zamanda, hiç kimsenin bilmediği çok uzak diyarlardan gelmiş, ailesi,yeri, yurdu olmayan , büyük bir kentin tiyatro harabelerinde yaşayan, her ne kadar dış görünüşüyle pak ve titiz insanların gözünde ürkütücü olsa da içindeki o saf,masum çocuk kalbi ile insanların yüreklerini iyileştirmeyi ustalık beklemiş aynı zamanda pek çok kişide eksik olan bir dinleme becerisine sahip bir kız çocuğunun hikayesini ve insanların sevdikleriyle beraber geçirdikleri zamanı boş diye nitelendirip aklı sıra o boş geçen zamanları (!) tasarruf edilmesi gerektiğini savunan duman adamlarla olan mücadeleyi anlatır. Gerçekten de sevdiklerimizle birlikte geçirdiğimiz o zamanlar boş mu? Eskiden imkânlar her ne kadar kısıtlı olsa bile yine de akrabaları ziyaret etmekten geri durmazken noldu da şimdi bi telefonla aramak bu kadar zahmet oldu? Artık sokaklarda neşeli neşeli oyun oynayan, koşturan çocukları göremez olduk ,acele acele işe koşturan insanların başlarını kaldırıp da birbirlerine hal hatır sormalarıni, gülümsediklerini dahi hatırlamaz olduk. Sahi günümüz imkanları bu denli gelişmiş iken niçin insanlar arasında iletişim kopukluğu gitgide artıyor? Niçin yolda geçen birine bile selam vermekten bu denli aciziz? Ve niçin zamanı tasarrufu edelim derken durup bir dakika bile nefes alabilecek, gülümseyecek kadar vaktimiz yok? "Oysa zaman yaşamın kendisidir ve yaşamın yeri yürektir" demiş yazarımız. Ne de güzel demiş! Bir dakika sonrasının bile garantisi olmayan şu ölümlü dünyada kalkıp da zamandan böyle tasarruf etmeye çalışmak, biz insanların hayatını daha tekdüze, zavallı ve bı o kadar da mutsuz kılıyor. Bir dakika durun, derin bir nefes alın, etrafınıza şöyle bı bakın, hayatın güzelliklerini görmek için gözlerinize inmiş olan perdeyi çekin, doğanın sesine kulaklarınızı tikamaktan vazgeçin, birbirinizi daha çok sevin ,daha çok sarılın. Çünkü hayat denen şeyi ancak böyle yaşanılır kılabilirsiniz. Her ne kadar bir çocuk kitabı gibi görünse bile yetişkinlerin de kesinlikle okuması gereken, zaman kavramını bizlere çok iyi kavratan, akıcı, sürükleyici ve bı o kadar da muazzam bir eser...Keyifli okumalar diliyorum

MomoMichael Ende · Pegasus Yayınları · 201766bin okunma

·

122 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cansu dağ