Gittin; tozlu bakışların kaldı, çıldırtan hüznün.. Şehrin kaderi değişti, yoruldum sabahları sevmedim artık. Uyanmak korkunçtu anladım gecenin kehanetini, yalnız kaldım kıyında. Kaybolmuş bir denizin yasını tuttum. Düşlerimde solgun çiçekler görüp ağladım. Umutla sarıldım telefonlara. Soğuk yüzlerinde cesaret aradım. Hep yüzümü çarptım aynalara, yorumsuzdu sözlerim. Kalp ağrıları, içimde sessizce dans eden akrebin hüneri, bir hayatın makyajını.
- Bir mecnun kimliğine bürünüp seni anmak artık zor…
Abdülbaki Kömür
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.