İlkokulda bir öğretmenimden sadece ismini duymuş olduğum, hep okuyacaklarım arasında aklımın bir köşesinde yer alan bu kitabı ancak bir yetişkinken okuyabilmiştim. Okumak için geç kaldığımı düşünürken, pek de öyle olmadı aslında. Belki o yaşlarda okusaydım şimdiki kadar idrak edemezdim ve kim bilir bu kitap bana bu kadar dokunmazdı. Çünkü her kitabın her okuduğumuz yaşta bize hissettirdikleri, kattıkları farklıdır. Büyürüz ve büyüdükçe daha farklı algılarız dünyayı. Aynı kitabın baş karakteri Zeze gibi. Ah Zeze ne kadar haylaz olsa da o kadar altın kalpli bir çocuk ki. Bu kitapta onun acıyla olgunlaşmasına, toz pembe hayal dünyasından, hayatın acı gerçeklerine olan yolculuğuna şahit olacaksınız. Bununla birlikte kendinizden de parçalar bulacak, çocukken ki hayal dünyanıza yolculuk yaparak, o içinizdeki çocuğa sarılacaksınız. Unuttuğunuz o masum çocuk kalbinizi hatırlayacaksınız. Zeze ve onun biricik dostu Portuga'dan şefkati öğreneceksiniz, Minguinho adını verdiği, sırlarını onunla paylaştığı küçük bir şeker portakalı fidanına bağlılığını göreceksiniz ve daha bir sürü şey... O kadar güzel bir kitap ki mutlaka okuyun, okutturun. Yer yer güldürse de sonlara doğru beni ağlatan bir kitap olmuştu. Son olarak şunu da eklemek istiyorum; Maalesef hayat kitabı okurken de göreceğiniz gibi çocukken düşlediğimiz kadar mükemmel değil. Fakat sevgi ve şefkatle bu dünyayı biraz daha katlanılabilir bir hale getirmekte bizim elimizde. Kitapta da denildiği gibi; "Çünkü şefkat olmayınca hayatın pek değeri kalmıyor." İçimizdeki çocuğu hiç kaybetmememiz, her zaman sevgi dolu, şefkatli ve merhametli insanlar olmamız ve öyle insanlarla karşılaşmamız dileğiyle... Son olarak bir alıntısını da paylaşmak istiyorum; "Evet, öldüreceğim. Çoktan başladım bile... Kastettiğim onu kalbimde öldürmek. İyiliğini istemekten vazgeçmek. Derken bir gün ölüp gidecek."

Şeker PortakalıJosé Mauro de Vasconcelos · Can Yayınları · 2022231bin okunma

·

629 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve