Geçmiş yıllarda da benzer anlar yaşamıştım. O za manlar böyle bir çaresizliğe kapıldığımda, bana öyle gel mişti ki, yolunu kaybetmiş bir hacıydım, dünyanın en uç noktasına varmıştım ve artık yapacak bir şey yoktu, ya pılacak tek şey son özlemin peşinden gitmekti: kendini dünyanın kenarından boşluğa, ölüme bırakmak. Çaresiz lik nöbetleri sık sık tekrarlansa da, içimdeki güçlü intihar dürtüsü zamanla değişim geçirmiş, neredeyse yok ol muştu. "Ölüm" benim için bir hiçlik, bir boşluk, bir yad sima olmaktan çıkmıştı. Başka birçok şey daha değişti. nöbetlerini şiddetli fiziksel ağrılar gibi görmeye başladım....
Sayfa 53Kitabı okudu
·
39 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.