Tarih sadece kralların adlarından söz eder. Yoksul insanların adlarının geçtiği tarih sadece bir toz zerresidir. Ömrü bir anlıktır, sonra bir yağmur damlası ona değer ve ortadan kaldırır...(Sf.87)
Bereket versin ki bil insanlar doymak bilmez kitap âşıkıydılar. Okumak derin bir zevk, bir bilgelik veya en azından faydalı bir işti onlara göre. Kitapların bakımını yapmak onlar için bir ibadetti. Demotrios, Batlamyus'un ona emrettiği gibi bütün bilim adamlarını, âlimleri İskenderiye'ye, kütüphanenin olduğu Müze'de yaşamaya ve çalışmaya çağırdı. Ne din ne politika, hiçbir şey araştırma özgürlüğüne engel olmayacaktı. Tek bir şart koşuluyordu: Yalnız gelmeyecekler, kitaplarını da beraberlerinde getireceklerdi. Bu kitaplar sadece kendilerinin kullanımında olmayacak, diğerlerine de hizmet vereceklerdi.
Bu âlimler akın akın geldi, peşlerinden de öğrencileri. Bununla da kalmadı, öğrenmek veya dünyanın harikalarını bizzat keşfetmek isteyenler de geldiler. Dünyanın en büyük kütüphanesi işte böyle kuruldu... (Sf.32)
Batlamyus'un az önce sözünü ettiğim, topladıkları kitaplarla itibar peşinde koşan kurumlu zenginlerden olduğunu sakın sanma Amr. O bir Fatihti. Ama İskender'in aksine o ülkelere hükmetmeyi istemiyordu. Akılların evrenine hükmederek saygın bir mirasçı olduğunu gösteriyordu. Topladığı bütün bu bilginin yararlanmak isteyen herkese açık olacağını umuyordu. İskender güneşin doğduğu yeri bulmak istiyordu. Batlamyus ise güneşin şehrinden doğmasını istiyordu. Oğlu ve peşinden gelenler onun başlattığı bu hareketi sürdürdüler. Hanedanın başlattığı bu gelenek ölmedi.. Büyük bir tasarıya dönüşen bu şey, sana bir despotun kaprisi gibi gelebilir. Oysa kral kentin dünyaya ışık saçmasını istiyordu. Bilginin kutsal ışığını. (Sf.34)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.