··
7,9bin görüntüleme
Tartışmaya açık biliyorum ama çocuklar kesinlikle masum değildir. Çocuklar bencildir. Erdemli insan olan da, büyüdükçe bu erdemi yerine getirir bencil olacağına daha kolektif daha orta yolu bulmaya çalışır. Çocuklar da bu yoktur sadece isterler. Anlayış bize zamanın kafamıza vura vura öğrettiği bir derstir. Doğuştan gelmez. O yüzden hiçbir çocuk masum değildir. Zaman onu erken egitebilir sadece o kadar.
Bilemiyorum, aslında haklısınız. Mesela ilkokul yıllarında en acımasız alayları yaşıtlarımdan işitmiştim. Karşılığında bende alay ederdim tabi. Sınırı, kuralı yoktu. Ama çevremdekiler benimle beraber büyüdü. Birçoğu değişti. Burada masumiyet belki muhakeme yetisinin olmamasından, davranışların bilinç dışı olmasından kaynaklanıyor, yani insan muhakeme ve akıl yeteneğinden arındırılsa geriye hayvani bir kimlik kalıyor. Belki insanın evrimi denilen çocukluktaki bilinçsizlikten, yetişkinlikteki akıl, mantık ve sağduyu kazanma becerisine doğrudur. Gerçi bu anlamda çoğu insan sözüm ona bu evrimi tamamlayamıyor bu başka.
Çocuklar bilmedikleri sınırlarını öğrenmek için davranışlarında uçlara kaçabilir. İstemek de buna dahildir. Sınırı doğru bir şekilde çizilir ve adil olunursa çocuk bunu öğrenir. Davranış bozuklukları genelde ebeveynlerin tutarsız davranışları ve adil olmayan uygulamalardan kaynaklanır. Her durumda çocuk yine de hata yapabilir. Bu da onun tercihidir. Öğrenme menfi de olabilir müspette. Yanlışlardan öğrenmek de var doğruları görerek öğrenmekte. Çocuk da nefis , karakter sahibi. Tüm suç ailede olamaz. Peygamber çocuklarında bile sapmalar olmuş. Şimdi onlara ne diyelim. Kötü ebeveyn diyemeyiz herhalde. Herkes çocuk olsun olmasın tercih yapma yetisine sahiptir. İyi ya da kötü
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.