Uzun betimlemeler bazen insana bir anda ağırlık yükler ve o ağırlık geçmeyecek hissi verir. Balzac eserini öyle bir dizmiş ki (çevirmen de pek mühim) bu ağırlık yormadan güzel bir cümle ile o ağırlığı kaldırıyor ve akışın güzelliğini zihinde oluşturuyor. İnsan olmaya dair güzel göz kırpmalarını sık sık yapıyor. Eser bize her bir karakterin varlık sebebini Goriot üzerinden yansıtıyor. Okuyan görecektir ve bu düşüncemi paylaşacaktır diye umuyorum: İnsan evladı bir şekilde var olmalı, kimi zaman bir insan kimi zaman bir nesne üzerinden. Var ol Balzac!
