Ardımda kırık bir ayna
Üvey anneleri hayatımın.
Batsın diye güneşe tempo tutan o kız çocuğu.. Evden kaçışımın pembe spor ayakkabıları vardı. Hüzün neydi sanki o zaman
Artık kullanılmayan dikiş makinesi annemden kalma.
Ölüm neydi sanki o zaman
Bir önseziden başka.
Evden kaçabilirsin çocuk, ama kaderden asla! Babam çıkarılmış bir adam bütün fotoğraflardan Kader neydi sanki o zaman,
Masada açık unutulmuş turuncu kulaklı bir makastan başka.
Bir ağaca bakıyorum şimdi
Başladığı yerde bitiyor dünya
Alışıyor dil şimdi azı dişinin bıraktığı boşluğa. Bastırıldı nihayet hayatın kadife kalesinde çıkan isyan.