Şiir okumaktan pek keyif alan bir okur olduğum söylenemez maalesef. Özellikle anlam kapalılığı yoğun şiirler beni çok yorar,okudukça hevesim kırılır ve ittire ittire getiririm sonunu. Ancak bazı şairler ve onların eserlerini, bunun dışında, söylediklerimin üstünde tutabilirim. Şükrü Erbaş, Didem Madak, İsmet Özel,Nazım Hikmet Ran gibi… Şiirde çeviri anlamı bozuyor, aynı duyguyu vermiyor gibi bir düşünce vardır okurlar arasında. Katılırım bu düşünceye. Bakınız yabancı şarkı çevirileri o kadar duygusuz gelir ki şarkının orijinal dilini bilip o dilde duyguyu alanlara… O yüzden çeviri şiir okumakta tereddüt yaşamış ;ama aynı zamanda şairle de tanışmak istemiştim.O zaman neden bir şans vermeyeyim dedim Neruda’ya. Pablo Neruda, İspanyanın deyim yerindeyse, direnişçi şairlerinden. Bu isyanı,direnişi nerdeyse bütün şiir türlerinde hissedersiniz,aşkta bile.Çeviri olmasına rağmen(keza çevirmenlere hayranlığım ayrıca büyüktür) tadını gayet alıyorsunuz duyguların. Yani çeviri diyip benim gibi,önyargılı olmayın derim. Okuyun, ne demek istediğimi anlayacaksınız. Benim, dışında ve üstünde tuttuğum şiirler arasındaki yerini aldı Neruda’nın şiirleri. Özellikle “Serenad” isimli şiirini çok sevdim. Okumak isteyenlere bırakıyorum dizelerini. Keyifli okumalar :) SERENAD Sen benim derimden çok daha benimsin. Seni ararken İçimde, damarlarımda, kanımda, ışıkla örülmüş Gizemli dokularımda şendin bulduğum. Sanki kandın sen Taştın, azıktın. Bense dışında kaldım aklın, çılgınlığın, giysilerin, Eski bir karanlık ve ormanlar soyundan geliyorum, Ama tıpkı bir kuyudaymış gibi iki büklüm girip Kör bir adam gibi el yordamıyla Yolumu bulmaya çalışırken topraklarımda, Adımlarıma yön verecek parmaklıklar yoksa da Vardır senin gülünün büyümesi evimde İçimde büyümeyi sürdürüyorsun, Köklerin çok derinde Yapraklarında parmak uçlarımı yakmadan Gözlerine dokunmam olanaksız Susuzluğumda bedeninin yangınları tutuşur Kurar yüzünün yaprakları yokluğunu Kim var orada, kim var orada?’ diye sorarım sanki gecenin Geç saatlerinde Birisi kapımı çalmış gibi Bir de bakarım ki boşluğun ortasında rüzgârdan başka bir şey yoktur “Sulardan, ağaçlardan, gündüzleyin yaktığımız Ateşlerden sönmeye yüz tutmuş Sanki hiçbir şey yokmuş da Var olan her şey oradaymış gibi Sanki yeryüzünün bütün toprakları kapımı tıklatıyormuş gibi Adsız, yaşam gibi belirsiz Filizlenen bitkiler ve çamur gibi bulanık, Gözlerimi kapar kapamaz uyanırsın canevimde Ben toprağa uzanınca doğarsın uçuşan tozlar gibi, Yatağını aşındıran nehir Birbirine dolanmış çıplak ağaç köklerini koruyarak büyürse Sen de onlar gibi büyürsün bende O nasıl karanlığıyla birlikteyse, sen de benimle birliktesin İşte kan ya da buğday, toprak ya da ateş Yaşarız burada, bir tek bitkiymiş gibi Yapraklarının anlamını bilmeyen.

ŞiirlerPablo Neruda · Cem Yayınevi · 20001,360 okunma

··

1.628 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.