Dünyanın zor bir yer olduğu konusunda galiba hemfikiriz, beyni uyuşmuş olanları dikkate almazsak. Acaba bu hayatı daha çekilebilir hale getirebilir miyiz? Belki böyle bir şey yapmak mümkün, ancak şu ana kadar yapılan ve yapılmakta olan bunun aksi. İdeolojiler, inançlar, pozitif hukuk, örf âdet, kültür, bilim ne varsa, aynı şeye hizmet edercesine tek yolda ilerliyor: Daha fazla acı, daha fazla acı... Savaş görmüş ve görmemiş çocukları bir tutmak mümkün mü? Yazar, Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği'nde iyi niyet elçisi olarak mültecilere yardım için çalışıyor, vaziyet böyle olunca kitabın biraz da buna hizmet ettiğini görebiliriz. Özellikle yazarın ABD'de yaşamaya devam etmesi bu ülkeyi kayırma refleksini oluşturmuş. Yani ABD'yi bilmesek, ne mübaaarek bir ülke, deriz! Neyse ki biliyoruz. Bunların farkındaysak, o zaman hikayeye bakıyoruz. Biri senin sol yanağına vuruyorsa, sol yanağını da uzat! Buradaki o derin anlamı bir türlü anlayamıyorum galiba çok derinde. Dünya şartlarında, beden ile ruhu bir arada düşündüğümüzde bu durumun şöyle olması gerekiyor: Sağ yanağına vuranın soluna öyle bir yapıştır ki, görsün şeyinin şeyini. Olay bu, herkesin bir popisi var ya da herkesin bir nefsi var. Eğer bunu yapmazsan o kişi senin sol yanınla da kalmayacak, uçurtma duvarın üstünde dururken, pantolunun başka bir yerde durur ve sen de kabullenmiş koyun gibi durursun. Peki o kişi bununla durur mu, durmaz tabii ki sonra aynı şeyi senin çocuğuna da yapar. Ana karaktere baktığımızda son bölümlere kadar doğru bir çizgide ilerliyor egoist! Son bölümlerde başka bir şeye evriliyor, o da enteresan! Ana karakterin bir basamak altında yer alan bu ikinci karakter ise kurbanlık koyun gibi, yani boğazını kes bir dakikalığına konuşmaya devam etsin diyeceği şu olur: Çok iyisin, senden iyisini görmedim, ya elin acıdı mı? Bu kişi benim nazarımda bir bozukluk yaşıyor, ruh hastası falan. Yazarın buradaki amacını anlayamadım, bu yan karakter ana karaktere neden bu kadar bağlı; kan bağından dolayı mı! Neyse diyeceğim şu; Taliban, Maliban, Kaliban; hepsi aynı renk, aynı koku. Kimsenin yaptığı yanına kâr kalmamalı ve af hayatımızdan çıkmalı. Çünkü bizler yani insanlar af edecek kadar büyük bir güce sahip değil. Bir de Celal Şengör’ün olayı var, neden Allah’ı ağzından düşürmüyor: ‘Allah iyiliğini versin’ gibi. Tabii yazarınki daha farklı uçurumun kenarındayken, somut bir dal yok orada, o zaman bir yaratıcıyı arar.

Uçurtma AvcısıKhaled Hosseini · Everest Yayınları · 2021164,9bin okunma

·

203 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

RA