"Ne diyeceğini bilemez insan bazen. Çünkü ne söylesen eksik kalır, ne söylesen içindekileri ifade etmeye yetmez..
Benimde öyle oldu işte. Sesini duymak istedim demek isterdim ama cesaret edemedim,özledim demeye varmadı dilim. Çünkü onun özlemediği sesinden belliydi.
Ben ne çok sevmişim onu meğer. Beni ne kadar kırdıysa, ne kadar çaresiz bıraktıysa, ne kadar üzdüyse hepsi sevgim yüzündendi. Onu sevmek beni çaresiz bıraktı daima. Hiç kıyamadım ona. Kızmadım. Hep içime atıp durdum herşeyi. Ama geriye dönüp bakınca yine kaybeden bendim.
O konuşma onun sesini son duyuşum oldu. Her ne kadar görüşmesekte hep bir ümit vardı içimde, hep iyi düşünüp durdum. O son konuşmada onu çoktan kaybettiğimi anladım. Sesi çok soğuktu, hiç sıcaklık yoktu. Çoktan unutmuştu ve bu bariz belliydi. İşte o gün vazgeçtim ondan. Kimi zaman aklıma gelmiyor mu yine? Elbette ki geliyor, hatta bazen saatlerce canımı yakıyor onu özlemek.
Ama bir daha aramam, ölsemde aramam..