İnsan, insanı okur da hani tek bir sonuca varamaz ya... O cümlelerin her biri her okunduğunda tek bir anlama çıkamayışınız olacaktır. "Tek anlam" var mıdır ki? Birkaç saniye ya da dakika önce yazdığım üstteki cümleleri yazan, ben değilim. Artık daha farklı bakıyorum. Lakin o da bana ait, şu anki beni ben yapan bir faktör. Her ben, derinlerdeki "ben"e ulaştıracak başka kırıntı benlerdir. Ne de dolandırdım, değil mi? -Değil. Asıl sanat, her şeye rağmen, size rağmen, farklı bakmayı başarabilmektir. Size ait olan "ben", ne kadar sizi yansıtıyor? Nietzsche'nin anlattığı, sürekli bağırdığı, ulaşmaya çalıştığı, yeri geldiğinde ulaştığını ima ettiği o "üst insan" diliyle konuşuyor, edebî, sanatsal, poetik, derin... Acaba gerçekten söylediği gibi yaşadı mı, merak ediyorum. Önemli olan sadece sorunu çözmek mi yoksa çözülen sorunu uygulamak da mühimmat içeriyor olabilir mi? Düşünce bir ateştir, düştüğü yeri yakar. Bazen yanma, külleşme, faydalıdır. Daha önceden beyin kıvrımları toprağına düşmüş olan düş ya da düşünce tohumlarına ekmek sağlar, bereket kazandırır. Topraktan zararlıları ortadan kaldırır, dönüşüme uğratır belki de. Yanma da sönme kadar doğaldır. Sadece sakin kalmak değil, heyecan da hayatta tutar. ... Devamı daha sonra, daha detaylı olarak websitesine yüklenecektir. ... "...kendini sevmeyi öğrenmek, bütün sanatlar arasında en sessiz, en sinsi, en nihai ve en sabırlı olanıdır." .... "Hasta ve bağımlının sevgisinden emin olmaya gerek yoktur çünkü onların arasında öz sevgi kokmuştur." ... "Bütün sorunları ile kendi başına yüzleşen kişinin başına korkunç bir şey gelmiştir." ... "Kurbanların kurtarılmasına cesaret yardımcı olur, merhamet değil." ...

Böyle Buyurdu ZerdüştFriedrich Nietzsche · Ren Kitap · 201837,6bin okunma

·

90 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.