32 yaşında Leyla... Ömrünün ilk yarısını çekirdek ailesi ile geçirdi, mutluydu... Sonra aşık oluverdi ama ne aşk! 1 yıl öncesine kadar sorsanız destan anlatır gibi aşkını anlatabilirdi, öyle büyük öyle derindi aşkı hele ki bu aşk uğruna ödediğin bedeller ağırsa ve ömrün boyunca ödeyeceksen aşk daha da kutsallaştı tabi nazarında.Sonra bir şey oldu aşık olduğu adamın aşkı bitti yeni heyecanlara meyletti eee Leyla aşık, gururu incindi, güveni kırıldı ama kendi aşkı öyle büyüktü ki ikimize de yeter dedi, yetmedi... Leyla öyle çaresiz kaldı ki ne yapacağını bilemedi öyle büyük aşktan kolay vazgeçilebilir miydi? Sabretti... Görmezden geldi alttan aldı. Sustu sustu da onunda bir kalbi vardı ve sonunda kırılmaktan un ufak olmuş kalbini aldı avuçlarına, vazgeçti aşkından (O zamanlar öyle zannetti). O aşkı, un ufak olmuş kalpten söküp atmayı hiç düşünmedi...
Leyla aşkından vazgeçti vazgeçmesine de ömrünün diğer yarısı da açmış kollarını onu beklemiyordu.
Leyla ömrünün ilk yarısında "HEP" idi.
Leyla ömrünün ikinci yarısında "HİÇ" oldu. Hayat Leyla için hep zordu da kalbi hep beraktı. Dünyayı güzelliklerin iyiliklerin kurtaracağına hep inandı hiçken bile buna inandı, bir gün bu berrak kalbinin onu yok edeceğini bilemezdi. Evet Leyla şimdi ömrünün 3. yarısında iyimser yanından vuruldu ve "YOK" oldu. İyiliğin onu yok edeceğini düşünmezdi.
Bir şey eksikti de Leyla bunu hiç bulamadı. Hep güçlü olmak, güçlü kalmak istedi bunu fiziken başardı da belki ama içerde işler başkaydı. Koşulsuz var olmak istiyordu Leyla. Koşulsuz sevilmek, koşulsuz sayılmak istiyordu, istiyordu istemesine de neden bunu içinde hissedemiyordu? Neden koşulsuz sevilmek, koşulsuz var olmak için kendi olmayı beceremiyordu? Leyla bunun cevabını hiçbir zaman bulamadı. Mutlu olmak isterken bile mutluluktan korkardı Leyla. Güçlü olmak uğruna hiç ağlamadı oysa hep ağlamak istiyordu gözleri. Velhasıl, Leyla bu kargaşada HİÇTİ de artık YOK oldu.
·
57 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.