fârâbî inzivayı çok sever, insanlardan uzak yaşamaktan ve daima düşünmekten hoşlanırdı: hatta bunu bir şiirinde şu şekilde anlatmaktadır:
«zamanın ters, sohbetin faydasız, her reisin bezgin olduğunu ve her başın bir ağrı taşıdığını görünce, evime kapanıp, şeref ve haysiyetimi korudum ve, izzet olarak bununla kaanat ettim. yanımda bulunan ve avucumda ışlıdayan hikmet şarabından içerim; içki arkadaşlarım mürekkep şişeleridir; musikim onların çıkardığı seslerdir. aynı zamanda, artık ülkelerde mevcudiyetleri kalmamış olan hikmet ehlinin sözlerinden meyveler toplarım.»
Sayfa 22 - meb yayınları, 1990.Kitabı okudu
·
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.