Doğumumuzda olduğu gibi ölümümüzde de bir anlamda yalnızız. Yıllar önce okuduğumdan çok farklı gözlerle okudum bu kez bu kitabı. Ölüm döşeğindeki bir hastanın psikolojisi anlatılmış. İvan İlyiç; hasta yatağında son derece karamsar, etrafındaki her söz ve davranıştan yanlış manalar çıkarıyor. Kendisinin hasta ve dinmeyen acılar içinde oluşu, onun diğer insanlardaki sağlık ve canlılığı adeta kıskanmasına yol açıyor. Ailesinin ve arkadaşlarının onun üzülmemesi için hastalığının üzerinde durmayıp normal davranmaya çalışması Ilyic i daha da kızdırıyor, onları sahtekarlıkla suçlamasına yol açıyor, o avutulmak, sakinleştirilmek istiyor. Fakat kendisi de bu arzusunu açıkça dile getiremiyor. Sağlığında, hayatının merkezinde işi olan bir yargıç. Orta tabaka yaşam şartlarının gereklerini yerine getirmeye uğraşıyor. Ailesi orta derece mutluluk veriyor ona, karısıyla çok düşkün değiller birbirlerine, devamlı tartışmaya dayalı bir ilişkileri var, bir kız ve oğula sahipler. Tevekkül duygusunu yitirmiş olan İlyiç, "Çaresizliğine, yalnızlığına, insanın ve tanrının zalimliğine, tanrının yokluğuna ağlıyordu " Ölümün eşiğinde oluş ona yaşamı sorgulatıyor: en güzel,mutlu anılarını çocukluğunda buluyor. Hatıralar bile ona yabancı geliyor. Kariyer hırsı, mutsuz evliliği 45 yıllık ömrünü onun gözünde değersiz kılıyor. Yaşama son kez tutunmaya çalışması da karamsarlıkla oluyor: “Yaşamam gereken acaba gerçekten bu hayat mıydı” diye sorguluyor. Velhasıl acı,ızdırap ve çaresizlik zihnine türlü oyunlar oynuyor. Mutlaka okunması gereken önemli eserlerdendir.

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · KAPRA YAYINCILIK · 202045,5bin okunma

·

97 görüntüleme

Gurbetkusu

@Gurbetkusu_Cemile ·

23 Ocak 2022 16:46

Güzel bir inceleme olmuş İrem emeğine sağlık 🤍

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Book Heaven