Gerçekten
Kütüphanede kitap okuyayım o zaman. Saatlerce canım sıkılmaya, karnım acıkmaya başlayana kadar.... Ah tanıdım seni! Werther, sen niçin yalnızsın bu dağ başında? Hayır, yürüme o yöne, çok gençsin daha! Ne çekip alabiliyorum elinden baltasını Raskolnikov'un ne üşüdüğümde paltosunu Gogol'un. Posta Kutusundaki Mızıka'yla ezgi de çalamıyorum. Bitkin düşüyorum en sonunda. Sabah olsa da aydınlansa ortalık, diyorum. Zifir gibi kararıyorum saat ilerledikçe. Kendimi göremez oluyorum, gerçekten.
Sayfa 61 - Şule YayınlarıKitabı okudu
·
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.