"Bizim oralarda bir erkekle bir kadın Akşam Yıldızı'na aynı anda bakıyorlarsa ikisinin arasında bir söz verilmiş olur. Birinin diğerini hiç bırakmayacağına dair bir söz..."
"...
Bekleme bitmişti. Şimdi yürüme vaktiydi. Umutla yürüdü... Yürüdü... O yürürken karlar ve sıcaklar birbirini kovalayarak akıp gitti. Saçlarında aklar gördü. Sansar kovalarken yorulur oldu. Bunu, bir zamanlar babasından duyduğu "hayatın ikinci eşiği"ni atladığına yordu. Gençlikten olgunluğa geçiş... "Elbette!" Sayısını unuttuğu dolunayların hilallere, hilallerin de dolunaylara evrildiğini düşündü; hesap edemiyordu. Ve bir tipi-kar sırasında Parmak, kurt yavruları doğurdu. Yavruyken bulduğu köpeğin ölüme yaklaştığını o günlerde fark etti. Nice zamandır yaptığı en iyi şeyin hep içine doğru, kalbine doğru ilerlemek olduğunu da. Çira'ya "hakikatim, sevgilim" dediği için olsa gerek, ayakları onu ararken aklı ve kalbi de hep hakikati arayıp durmuştu.
...
Çira'yı bulmak için tabiatta gördüğü, araştırdığı veya akıl yürüttüğü her şey onu Yer Ana'nın kalbine yönlendiriyor, çevreyi, hayatı, yaratılışı anlamaya çağırıyordu.
...
Karların beyazlıklarında yahut sahranın kızgın kumları içinde zamanı eleyip en küçük parçalarına ayırırken ağaçlarla konuşmaya, kumu savuran rüzgarı dinlemeye, suya dert anlatmaya veya suyun derdini dinlemeye, Akşam Yıldızı'nın doğuşunu izlerken gün batımlarında ezgiler üflemeye böyle başladı. Hüzünlü, yanık ve derinden derin ezgiler... Kalbindekilerin dışa vurumu... Başlangıçta Çira'ya ait iken gitgide Ulu Ruh' a yönelen nağmeler... İçindeki hakikat aşkının bir yansıması olarak... Kimim, neyim, neredeyim, ne yapıyorum, nereye gideceğim, nereden geldim gibi yığın yığın sancı...
"Yer ana çocuklarını arzularla emzirir. Arzular açı çekmenin başlangıcıdır. Sürekli arzulayanlar ise en ziyade acı çekenlerdir."s.175
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.