Barbaros bir kitap okudu

Ahmet Haşim’in “Âteş gibi bir nehir akıyordu / Rûhumla o rûhun arasından” dediği sevgili veya sevgili değilse de kitap, bu kitapmış herhalde. Dünden beri bu kitaba başlasam mı başlamasam mı diye tereddüt edip kitabı elimde evirip çevirip test sürüşleri yapıyordum. İlk 50 sayfayı devirdikten sonra çok etkileyici olduğu için başlayayım dedim. Çünkü okurken hissettim ki bir dağın tepesine çıkmışız da sanki yeterli oksijeni almıyormuşuz, tıkanmışız gibi bir hava hakim. Bazı kitaplar var. Sanki insanın üstüne tankla topla saldırırmış da seni öyle özgürleştirirmiş gibi. Mesela Freud’un Totem ve Tabu’su öyle bir kitap. Ama Beauvoir böyle yapmıyor. Sadece elindeki silahları alıyor. Böyle olunca da önündeki bentler yıkılıyor, nehir komple üzerine boşalıyor. Kafka “iyi bir kitap içimizdeki donmuş denizleri kıran bir baltadır” demiş. Kafama ara ara ufak tefek balta darbeleri de inmiyor değil. Böyle olunca kitap okumak da “öteki” hakkında bilgi sahibi olmak da bir zevk haline geliyor. Okuyalım bakalım bu macerada neler göreceğim. Şöyle bitireyim: “Dağlarda tek tek ateşler yanıyordu. Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki”

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.