NİLÜFER ZAMANI “Belki de insanın asıl ihtiyacı olan yanında duran bir nefesti.” “İnsanoğlu kabuğunu terk edemeyen bir kaplumbağa gibiydi. Göründüğünden zayıftı ve bazı bağımlılıkları vardı. Şehrine, evine, ona anlamlı, sıcak ve tanıdık gelen her neresiyse orasıydı bağımlılığı.” “Eşyalar, aslında birbirine bağlanmış zincirler gibiydi. İnsanın elini, ayağını bağlayan, onu kısıtlayan gereksiz nesneler yığınıydı. İnsan kendini eşyalarını dizeceği bir yeri olmadan yalnız ve hiçbir şeysiz hissederdi. İnsanın tıynetinde olmalıydı bu. Var olması neden yetmiyordu? İstiyordu ve alıyordu ve ulaşıyordu ve biriktiriyordu ve depoluyordu ve dünyaya o yığınların arasından bakıyordu. Oysa yaşamak için nefes almak yeterdi.” “Ölüm, yaşayanların asla bilemeyeceği bir gizemdi. Ölenlerse sevdiklerinin yüreğine oturan kocaman bir taş oluyordu. Seven nereye baksa, onu görüyor, her an çıkıp gelecekmiş gibi gözleri kapıda onu bekliyordu. Sonra zamanla zaman denilen şifacı devreye girerdi. En yeni hastasının tamiri için tek yapacağı şey koşturarak ilerlemekti. Zaman, eninde sonunda tedavisinde başarılı olurdu. Artık kapılara bakma faslı geçilir, kabullenmenin çeşitli evreleri hızlıca atlatılırdı. Ama anılar asla silinmiyordu.” Nilüfer, Tufan, Poyraz, Merve, Perihan, Hakan, Cihan, ve diğer karakterler ile eseri okuma sürecinde beraberdim. Nilüfer’in yaşadığı duyguları, hisleri adeta yüreğimin içinde hissettim. Onun gibi saf ve temiz bir yüreğe yapılanları kabullenemedim. Tufan’a neler dedim bilseniz, adi pislik, p.ç kurusu… Ego tavan yapmış. Nilüfer evraklarını eve almaya geldiğinde Tufan’ın da o anda gelip ona yaptığı davranışları midemi bulandırdı. Nilüfer’in sevgisini hiç hak etmemiş bir varlıkmış… hele ki sayfa 231-232 de olan düşünceleri nedeniyle Tufan’ı boğasım geldi. Kadın neydi onun gözünde… Nilüfer gibi ben de alt üst oldum, o üzüldü benim de yüreğim parçalandı. Yüreğinin yalnızlığı benim de yüreğime dokundu usulca… Nasıl olsa seviyor ya, Nilüfer’in her şeye katlanacağını mı düşündü… Eğer ki bazı şeyler bitmişse yürek ne kadar severse sevsin, acı gerçekleri gördükten sonra insan kabullenemiyor. Zorla güzellik olmaz… İnsan ne olursa olsun mutsuz olduğu bir yerde durmamalı, yüreğini ve ruhunu yıpratmamalı. Dünyaya bir defa geliyoruz. Kimse için kendimizi feda etmemeliyiz. Nilüfer’in s.123 te babası ile ilgili anıları, düşünceleri, hisleri yüreğime öyle bir dokundu ki gözyaşlarımı tutamadım. Bazen büyükler çocuklarının neler düşündüğünü, hissettiğini anlamıyor ya da anlamak istemiyor. Sadece kendilerini düşünüyorlar. Nasıl olsa çocuk, alışır diye mi düşünüyorlar… Cihan karakterini o kadar sevdim ki, öyle bir insan var mıdır acaba diye düşündüm. Adamın karakterine hayran kaldığımı söylemek istiyorum. Kader onları ne güzel karşılaştırdı öyle. Tabi sonrasında deli dolu Merve’nin de biraz katkısı çok güzel oldu. Kitap ilk çıktığında kapak tasarımı beni büyülemişti ve kapağının güzelliği eserin satırlarına da yansımış. Yazarımız duyguları, yaşananları adeta nakış nakış işlemiş. Kitabı çok sevdim, yazarın kalemi o kadar akıcı ki sayfalar anlamadan ilerliyor. Yazarımız kendi gibi bir eser yazmış. Saflık, sadelik ve onun yüreğinin güzelliği satırlara ne güzel yansımış. Ben okumaya doyamadım. Bu eserde kedim Atlas ile birlikte karakter olmak çok güzeldi. İnsan o satırları okurken bir hoş oluyor. Güzel bir hatıra olarak kütüphanemde özel bir yerde yer alacak. Yazarımızın eline yüreğine sağlık, umarım bol okurları olur. #haticeyatkınyetişen #nilüfer zamanı #okudumbitti #yorum

Nilüfer ZamanıHatice Yatkın Yetişen · Ateş Yayınları · 202127 okunma

·

190 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nursemin Doğan