"Ben bir tek şeyi çok iyi anladım, bütün hatalarına ve yanlışlarına rağmen, o benim annemdi, ben de onun kızıydım; bu zor yaşamın son dakikasına kadar bundan kaçmamız veya inkâr etmemiz mümkün değildi. Birbirimize hep ihtiyacımız olacaktı. Belki yalandan ihtiyacımız yokmuş gibi davranabilirdik, kulağa biraz demode gelebilir, ama anne ile çocuğu bağlayan bağ hiçbir zaman kopmaz. Sonunda ikimiz de affetmenin önemini anladık, çünkü sevgi onunla büyüyor ve besleniyordu."
Sayfa 354Kitabı okudu
·
23 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.