Daha çocukluğumuzdan başlıyor bu yolculuk. Kalkıyoruz mecbur ve çıkıyoruz yola.. İstesekte istemesekte. Doğduk ya bir kere geçmek zorundayız o yolları.. Çocukken her şey kolay. Gülümsüyoruz karşımıza çıkan her şeye ufacık hüzünlerimiz oluyor bazen, düşüp dizimizi yaralıyoruz mesela.. Hemen unutuyoruz acısını. Büyüdükçe hüzünlerimiz de gözyaşlarımız da artıyor artık. Hemencecik geçmiyor. Çevremize bakıyoruz, insanlara, doğaya, dünyaya.. İnsanlar bir başka çocukluğumuzdaki gibi değil. Saçma şeylere gülüp en derin acılarla alay ediyorlar öyle tezatlar.. Doğa da eskisi gibi değil. Kirlenmiş, kuraklaşmış, cömertliğini yitirmiş.. Dünya ise bambaşka artık.. İnsanlar mı bu hale getirdi yoksa geri dönüşü olmayan bir değişime mi girdi bilmiyor kimse.. Bildiğin tek şey artık ne sen o çocuksun ne de dünya bildiğin gibi.. • Yazarın hep dediği gibi ben bu çağa ait değilim.. En çokta bu cümlesine katılıyorum.. Ne düşünüyorsam, neyden şikayet ediyorsam, ne için hayıflanıyorsam hepsini anlatmış.. Ben çok sevdim, mutlaka okumalısınız.. Birde siz de benim gibi her seferinde sol omzunuza dokunun mutlaka, keyifli okumalar ‍️

O Gemi Gelene Kadar Ben Uçmayı ÖğrendimMurat Gülen · İndigo Kitap · 2022157 okunma

·

86 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve Damla Mungan 8k