Yazının haklılığı dehşete düşürüyor. Çocukların,sadece sinirlenmeye ve yakinmaya gücümüzün yettiği bu hallerinin sebebini hiç böyle düşünmemiştim. Bir kaç ay önce yaşadığım şöyle bir anıyı hatırladim;
Öğrencilerimize bir odayı daha önce şahit olmadıkları bir ambiyansla süslenmiştik. Gıdalar ,süslemeler,hediyeler...
Evet hediye de almıştık. Bulunduğumuz yerin standartları gereği sadece bileklik alabilmistik ama hepsi de zevkli bir secimdi . Program bitti,çok eğlendiler ,sonra en son hediyeleri verdik. Biz o kocaman gülümsemeler kat kat artacak diye beklerken ,bir çoğunun morali düştü. Şaşkına döndük. Suratı dusenler bir başkasının bilekliğni beğenmişti ve hediyesini sevmemisti. Bir kısmı uflamaya başladı. Şaşkınlıktan ağzım yüzüm örtecek kadar acilayazdi. Sadece 2 kişi teşekkür etti ve çok mutlu olduğunu belirtti. Bir tanesi çok üzgün olduğu için annesini aramak istedi. Biz bir rüya kadar tuhaf bu olayi sadece izledik.
O gunun sonunda ,kendilerine verilen her şeyin manevi değerinin olduğundan,bu yaptıklarınin vefasızlık sayılıp karşı tarafı çok uzeceginden bahsettim ve sonra hepsi teşekkür etti.
Buna o gün anlam.verememistim.
Ama bugun.bu yazı sayesinde verdim.