Yazar dokunmadan romanını yazarken isimleri bile özellikle seçmiş gibi Baş kahraman Adalet ve hülya. Mazlum un babaannesinin deyimiyle masumun yaralarını sessizce saklayan muhlise ya da hülya. O kadar düşündürdüyor ki ve toplumun yaralarına değinmesiyle karakter analizlerini inceden işlemesi alıp götürüyor. Biletek ya da bilmeyrrek ne çok acı ve ceza çektirdiğimiz oluyot kendimize ve diğetlerine. Bildiğimiz gerçekleri bilinmezliğin kör kuyularına atıp -mış gibi yapıp yolumuza devam ederken peşimizdeki ayak seslerinin kör kuyularında gelen fısıltılar olduğunu farkedemiyoruz ya da farket istemiyoruz. Saklıyoruz hep varolanı kendimizden bile. Tıpkı adaletin yer olmadığını bile bile adalet in ismi ile müsemma kimliğinde vücut bulduğu gibi. Mazlum un emanetini geri vetmek mi yoksa suçluluğun o derin yaralarını temizlemek mi kurtaracak. Günah çıkartmanın farklı yolları ant içtirtse de bazen kaderini seçerek ilerletiyor. Sona gelindiğinde mi başa sarılır film ve bir kez daha aynı sona gelmemek adına mı değiştirmeye çalışıp arınamaya çalışılır? Hayatın kıyısından köşesinden dolanarak yaşanmasının açtığı yaralar. Dokunmadan hayatın ortasına dalıvermekten korkarak yaşamanın getirdiği derin hüzün. Sadi Seber'in itiraf edemedikleri yazıyla teselli etse dr vuslatın vuku bulmadığı birşey yaşanmış sayılmıyor neticede. Yaşanabilecekken kaçırfıklarımız dokunmadıklarımız ölümün kıyısında yakalıyor malesef. Altını çizdiklerim: *Olmasını istediğimiz olmasından korktuğumuz ya da olduğunu sandığımız şekilde hatırlıyoruz hadiseleri. Oldukları gibi değil. Genellikle öyle değil. *Gidemedikleri şehirlerin ismini gittiklerinden, kendileri sevmeyen insanlsrın cismini sevenlerinden, gerçekleşmemiş hayallerin hevesini gerçekleşmişlerden berrak hatırlarlar. Kavuşamamak nasıl aşka teşvik ederse, vuslat da günü geldiğinde unutmaya azmettirir.

DokunmadanNermin Yıldırım · Hep Kitap · 20175,8bin okunma

43 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nil yener