Aralık ayının soğuk bir günüydü her şey yabancı ve o kadar duygusuz geliyordu ki ne zamana kadar dayanabilirim diye düşündüm. Etrafımda o kadar insan var ki ama hiç biriyle iletişime geçmiyorum çünkü beni ne kadar anlayabileceklerini tahmin ediyordum ve bu anlamamaktı aslında.
Hakkari li bir arkadaşım vardı askerde en çok onunla anlasiyorduk. Öyle ki ben sanmam kolay kolay hakkariden kötü insan çıkar çünkü hepsi iyilik ve dostluk abidesi idiler. Önümüzde koca altı ay vardı kimisi sevdiğini kimisi de anne babasını bırakmış gelmişti. Günler geçip gidiyordu ama arkadaşımın havadan ucak geçerken irkildigini hissettim ve şöyle dedi bu ucak sesi ardında kalan cesetler ve yıkık evler hep görmek istemediğim şeyler olur .
Ben se havayı çizen şu uçağın mavi gökyüzünde süzülusunu izlerdim.
Bir gün gülümseyerek yanıma geldi ve dedi ki bir şey öğrendim şu zorlu şartlarda .
Neymiş dedim bizi de sevindir .
Ve şöyle dedi "" s.ikselerde zaman geçiyor ""
Döndüm güldüm ve dedim ki geçiyor zamanı durduramazlar.