Kitapları bir beklentiyle okuyoruz, beklenti ya arka kapaktaki tanıtımından, ya bir incelemeden, eşten dosttan duyduklarımızdan, belki de kapaktaki görselden, bazen yayınevinin varsaydığımız kalitesinden, ya da biliyorsak, yazarın isminden. Kitap beklentimize cevap veriyorsa veya tam tersi bir şey yapıp bizi afallatıyorsa ‘beğeniyoruz’, bunları –mış gibi yapıyorsa beğenmiyoruz. O nedenle tüm incelemeler ve beğeniler pek tabii ki öznel. Ben bu kitabı beğenmedim. Neden?
Kitabın arka sayfasındaki tanıtım yazısı yeterince spoiler içeriyor. Ben de üzerine biraz daha koyacağım. Okumayanlar, aman dikkat!
Çöl ve Tohumu neyi nasıl neden anlattığı net olmayan bir kitap. İster istemez yazarın hayat hikayesine bakmak zorundasınız. Romandaki ana karakter yazarın kendisi. Anlatılanların hepsi olmuş. 
Jorge Barón Biza’nın babası Arjantin’in para babalarından değişik bir karakter: Raul Baron Biza. 
Max Stirner gibi bireyci bir anarşizm ile 
Marquis de Sade gibi pornografik muhalefet arası bir şeyler karalamaya çalışan, vaktiyle bir film yıldızına aşık olup o ölünce anısına Arjantin’in ortasına saçma sapan bir obelisk diktiren, diktatörleri devirmeyi amaçlayan siyasi girişimleri finanse eden, faaliyetlerinden dolayı devletin oradan oraya sürdüğü, nispet olsun diye ona eziyet eden valinin kızını baştan çıkartıp onunla evlenen, ondan üç çocuk yapan, 
Eva Peron ile işbirliği sayesinde eşinin kariyeri yükselişe geçerken kahroluşla kendinden geçen, alkolizme boğulan, en sonunda boşanma aşamasında son görüşmede eşinin yüzüne asit boca edip sonra intihar eden bir tip.
Anne’nin hikayesi ya babayla ya da Peronist hareketteki yeri üzerinden anlatılmış. Dahası yok. Çocuklarıyla ilişkisi? Anneyle baba bu duruma nasıl geldi, öncesinde nasıllardı, sonrasında ne oldu (evet ikisi de intihar etti, anladık), bu çocukları nasıl etkiledi, belirsiz. Sadece yazarın anlattığı travmatik (!) günlerine şahit oluyoruz. İçinde neler yaşıyor bilmek istiyoruz, ama yok. Milano sokaklarında bir fahişeye eşlik ederken maceralarını okuyoruz, o sırada neler hissetti bilmiyoruz. O fahişenin yüzünü parçaladı, neden, bilmiyoruz. Sadece öyle. Annesine dair anlattığı, tedavi sürecinde derisinin renklerinin, topografisinin değişimi; çünkü yazarın kendisi bir art-critic, anladığı yerden yazmış.
Ve biz, sadece kitaba bakarak, anlıyoruz ki bunca şey onu hiç etkilememiş ya da o kadar sersemletmiş ki duyguları körleşmiş. Babasına küfrettiğini duymak istiyoruz, annesine isyan etmesini bekliyoruz veya neyin neden yaşandığını anladığına dair bir işaret. Metinde yok. Yazarın hayatını araştırsak, bu olayların çok derin izler bıraktığını görüyoruz -yazar bu kitabın yayınlanmasını çok istemiş, defalarca basımı için uğraşmış, en sonunda masrafları cepten ödeyerek bunu yapmış da. Lakin sonunda da dayanamayarak intihar etmiş. İster istemez ad-hominem bir okuma yapmak zorunda kalıyoruz. Yazarın başından geçenler üzücü ama başından geçenleri anlattığı kitabı da metin olarak kötü. Yazar kendi öfkesini, hıncını veya tevekkülünü, sükûnetini bizim varsaymamızı istiyor. Neden boşlukları biz dolduruyoruz; kussaydın ya içindeki güzel kardeşim!
Demiştim ya, hep bir beklentiyle okuyoruz
··
454 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.