Aslinda oyun denen sey herbirimizin icinden gelen, bilgimiz ve arzuladigimiz birseydi. Malesef bunu bizlere unutturdular en azinda özgurce hissederek oynadiklarimizi. Önce icindeki oyun oynama ve bundan keyif almayi kesfetmek sonra bunu sediklerine dağitmak paylasmak gerek, zaten ozaman cocugunun ihtiyaci olan oyunu net olararak görür ve kendi ihtiyacin olan seyi onun dunyasina girerek gosterebilirsin. Kitap, cocuklarin dünyasini anlamamiz ve isteklerini, ihtiyaçlarini gorebilmemiz acisindan evet yol gösterici. Kitap sonunda bende ekstra şunu farkettim ve kendime soyle dedim; "Aslinda çocuk olmana gerek yok, herkesin boyle oyunlara ihtiyaci yokmu sanki... sen sadece buna oyun demiyorsun, demiyoruz artik ama her gun yeni oyununu, oyununumuzu oynayip duruyorm, duruyoruz" bence çocuklarimizdan tek farkimiz malesef artik kompleks duygular düsunceler icine hapsolmuz özgur olamayan hissedemeyen ruhlarimizla bu oyunlari oynuyoruz. İSTE KAÇIRDIGIMIZ YER.. Bunu farkedemeyince çocuklarimizi kendi hapisanelerimize sokup onlarada kendi bize yazilmis oyunlari oynatiyoruz. onlar israrla kendi oyunlarini yaratmaya çalistikça bizi israrla disari çikarmaya çalistikça, biz halen onlarin guvende olmasi icin bu zincirin altina girmeleri gerektiğini dusunuyoruz. Asil güvende hissetmeyen bizleriz.

Oyun Oynama SanatıAletha J. Solter · Doğan Kitap · 20191,047 okunma

·

68 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.