Araf; akıcı bir dille yazılmış ki bir solukta okunabilecek ve sonu ilk sayfalardan merak edilen bir eser olmuş.Dili sade fakat anlatmak istediğinin çok derin olduğunu düşünüyorum. Satırların arasında ders niteliğindeki gizli cümleleri yakalayabilmek….
Olay örgüsünde birbirine zıt iki ana karakter mevcut. Furkan tam bir örnek aile babası , Orhan ise onun aksine vurdumduymaz ve dikiş tutturamayan bir karakter. Okudukça başta Orhan’a kızıyorsunuz fakat biraz düşündükten sonra onun böyle biri olmadığını çocukluğunda ve gençliğinde yaşadıklarının, babasıyla arasındaki sorunların sebebiyle kötü bir karaktere dönüştüğünü görüyoruz. Kaderin bir noktasında siyah beyaz gibi zıt olan karakterlerimiz bir araya geliyor ve hikaye başlıyor . Yazarımızın öyle güzel bir kurguyla yazmış ki hikaye beklemediğiniz anda şekilleniyor beklemediğiniz anda üzüyor ve hiç beklemediğiniz anda mutlu ediyor. Ben kitabı da yazarın dilini de çok sevdim..