Bir atın umudu yoktur.
Onu sırtında şakıyan kamçının umutsuzluğu yürütür. Bizim hikayemiz de biraz böyle.
Ayağı kırılan atları vuruyorlarmış biliyor musun bitanem.
Ağırlıkları kendilerine yük olmasın,acı çekmesinler iyileşmeleri sahiplerine yük olmasın diye.
Sen niye sana gelirken defalarca kırılan ayaklarım için çekip vurmadın beni.
Niye gönlüne yük ettin,üstümde onca ağırlığı acıyı niye öylece bırakıp gittin.
Hem bana kalırsa atların acı çekmemesi için vurulması tamamen yalan biliyor musun sevgilim.
Eğer yeryüzünde biri acı çekiyor diye vurulsaydı o Ümit Besen olurdu,Cansever olurdu,ben olurdum..