Saray dalkavuklarla doludur. İnsanlar kendi işlerinden o kadar hoşlanır ve bu yolla o kadar yanılırlar ki, bu vebadan zor sakınırlar kendilerini. Ve sakınmak istemeleri, küçümsenme tehlikesini beraberinde getirir; çünkü dalkavuklardan kendini sakınmanın tek yolu, sana gerçeği söylemenin seni incitmeyeceğini insanların anlamasıdır; ne var ki, herkes sana gerçeği söyleyebildiğinde saygınlığını yitirirsin. Bu yüzden, temkinli bir prens üçüncü bir yol tutmalıdır: Devletine bilge kişiler seçmeli ve yalnızca seçilmiş olanlara kendisine gerçeği söyleme özgürlüğünü tanımalıdır, o da yalnızca onlara danıştığı konularda, başkalarında değil. Ama her konuda onlara danışmalı ve görüşlerine kulak vermelidir; sonra, kendi başına, kendi usulünce karara varmalıdır. Ve bu görüş alışverişlerinde ve danışmanların her biriyle öyle bir tutum içinde olmalıdır ki, her biri ne kadar özgürce konuşursa prensten o kadar kabul göreceğini bilsin; onların dışında kimseye danışmayı istememeli, alınan kararın arkasında durmalı ve kararlarında ısrarcı olmalıdır. Başka türlü davranan kişi, ya dalkavuklar yüzünden yıkılıp gider ya da görüşlerin çeşitliliği nedeniyle sık sık fikir değiştirir, bu da saygınlığın azalması sonucunu doğurur.
Sayfa 125 - can yayınlarıKitabı okudu
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.