Bəzən hər şeyi prinsip halına gətiririk, əldə etmək duyğusu yaranır. Niyə? Gecikməkdən qorxuruq, itirməkdən qorxuruq. Əslində bilirik ki, heç kim digəri üçün 4*4lük deyil. İlk başlarda olumlu yönləri görürsən, pozitiv davranışlar, yalnız müsbət təəssüratlar. Zaman keçdikcə uyumsuzluqlar çıxır ortaya, fərqliliklər. Tələsmək, itirmək qorxusu, sahib olmaq istəyi bu zaman başlayır. Fərqliliklərin itirməyə səbəb olmasından qorxursan, tamamlana bilməməkdən, bacarmamaqdan , öhtəsindən gələ bilməməkdən qorxursan. Tələsirsən ki, sahib olasan, geri dönüşün olmasın. Əslində tək problem sevginə güvənmirsən. Ya öz sevginə yada qarşındakına. “Biz” ola bilməmək qorxudur səni. Nədənsə hər problemin kökü güvənə dayanır. Yalnız xəyanətlə, yalanla bağdaşdırmıram güvəni. Güvən bəzən sevgidir, gücdür, inamdır, anlayışdır, cəsarətdir. Necə deyim qarşındakının cəsarətinə güvənərsən, anlayışına güvənərsən. Bunlar varsada heçnəyə tələsmərsən. Zamanı gözləyərsən. Zaman sənin yox, sən zamanın sahibi olarsan. Qorxusuz sevərsən və sevilərsən. Və ən əsası dönüb geriyə baxdıqda görüb zövq alacağın xatirələrin çox olar. Çünki həmin anı, gələcək qorxusuyla yox, o anı yaşamağın dadını çıxararaq keçirmiş olarsan:)
··
361 views
Kendimize bile güvenemiyoruz aslında. Kim dünkü kendisiyle aynı kişi ki güvenceleri aynı olsun?
Dediğiniz gibi; nsanlarla olan sohbetlerimizle zamanla onların 'negatif' yanlarını gördükçe tanıdığımızı sanırız, aslında herkeste var bu 'negatif'ler sadece bilmediklerimizi daha keşfetmedik.
Kendisi bile kendisiyle tam uyuşamayan insan dışarda bunu ne kadar arasa da sonu hep hüsrandır.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.