bugün yani dün, uzun, uzun, uzun zaman sonra, ilk kez bu anı yakalamak dışında beklentisiz bir hâlde, sakince, öylece, oturup ali haydar haksal ağabey ile hâlleştim. öyle kadife, öyle yumuşak, öyle iyi geldi ki .. tüm bu şartları bir arada sağlayamayalı öyle ağır vakit oldu ki.. kalbim ağlamaklı oldu, yorganı kafasına çekmiş birinin sakince başını açığa çıkarması gibi, bir anda sol gözünden bir iki damla sızması gibi .. hissettim ki öyle yaşanmaz; ancak bu hal geçtiğinde, kendimi yine o hale koyarasam?
..
derken ne oldu? telefon çaldı.. saadet kısa sürdü, arayan özlediğim bir dostumdu, bu da ayrı güzel ama bir şey var ki, böyle de geçmiyor...
·
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.