En az hepimizinki kadar sıradan hayatların, yine hepimizin söyleyebileceği “bu benim başıma gelmez” cümlesine sığdırılabilecek olaylarla sarsılması, kitabın bende bıraktığı iz. Ve tabi tüm sarsıntılara rağmen hayatın akışına kapılmak zorunda kalış, yaşamın akıl çeliciliği, sorun her ne olursa olsun sabah kalkıp işe gitmek için o servise binmek. Bu kitapta her sabah o servise binen kişi Fatih. Kitap onun ve yakınındaki insanların günlük yaşamlarına odaklı daha çok. Büyük devinimler değil -hemen başta da dediğim gibi- hepimizinki kadar yaşanmış hayatlar okuyoruz. Kitabın neredeyse orta yerinde yazar, bir ölümle kurguya bir düğüm atıncaya değin. Kendi adıma bu düğüm ile kitabın merak ve ilgi seviyesinin arttırmasını umdum okurken. Fakat bu durum gerilimi arttırmadı ve kitabın sonuna dek yazarın sakin ve yer yer mizahi diline eşdeğer duygularla ilerledim. Belki sonun zaten tahmin edilebilir oluşundan ileri geliyordu bu, belki de yazar başından beri “çarpıcı, büyük bir tokat bekleme” dediğini duyurmuştu satırların arasından. Dili oldukça açık ve anlaşılır yazarın. Karşınıza oturduğunda size nasıl anlatacaksa bu hikayeyi, öyle yazmış sanki. Zaten dildeki bu akıcılık kitabın bir çırpıda okunmasını sağlıyor.

Mecburi İstikametNurdan Beşergil · Can Yayınları · 201043 okunma

·

116 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dilay