"Üzgündüm, babamın ölmüş olmasından dolayı değil de, hayatının sonuna kadar içmiş olmasından dolayı. Ben, bir gün içmeyi bırakacağını, paramızın olacağını, annemin artık çalışmak zorunda kalmayacağını, diğerleri gibi normal bir hayatımızın olacağını sanıyordum.
O gün, bunun asla olmayacağını anladım..."
Asla kimseyi öldürmedi benim babam, Jean-Louis Fournier ile tanışma kitabım. Kitabı almadan önce yazar hakkında hiçbir bilgim yoktu, kalemine yabancıydım. Anlatı türündeki kitabın düz yazı formatında olmasını beklemiştim ama yazar, her sayfası bir kaç paragraftan oluşan ufak kesitler olarak yazmış kitabı. İlk başta biraz yadırgadım ama okumaya devam ettikçe yazarın bu tercihini çok daha etkileyici buldum.
İhmalkar bir babayı okuyoruz aslında. Oldukça problematik biri olmasına rağmen ne kadar şanslıymış ki ailesi tarafından sevilmekten vazgeçilmemiş. Yazar, ele iyi eve kötü babasıyla ilgili olumsuzlukları nasıl bu kadar gururla yansıtabilmiş bize hayret doğrusu...
Pek çok üzücü kesit olmasına rağmen benim kalbimi en çok kıran çocuğun babasını çağırmak için bistroya gittiğinde onu arkadaşlarına hikayeler anlatıp gülüp eğlenirken, mutlu bir halde görmesi ve varlığı ile babasının eğlencesini bozmaktan çekinip geri dönmesiydi... "Babam neden bize, çocuklarına hikayeler anlatmıyordu?" sorusuydu...
9/10
