“İnsanların iyi olmaları için akıllı olmaları gerekmez.”
Bu kitap gerçekten okuduktan sonra boğazda bir yumru bırakan kitaplardan. Lennie ve George… Birbirlerine yoldaş olmuş iki kişi, Lennie çok büyük ihtimal zihinsel engelli biri ve George onun bakımını üstlenmiş onu koruyup kollayan biri. Birlikte çalışarak kendilerine ait bir toprak alma hayali kuruyorlar. Hayalleri o kadar içimi ısıttı ki. Bahsettikleri yer benimde gözümde canlandı. Kitapta beni en çok etkileyen yerler;
1. George koruyucu kollayıcı olması kendi hayatını bir kenara bırakıp onun için fedakarlık yapması,
2. Siyahi adamın anlattıkları, yalnızlık ve dışlanma vurgusu.
3. Candy’nin köpeği. Yaşlı ve koktuğu için rahatsız olan çalışanlar onu öldürüp yeni bir yavru sahiplenmesini söyler. Ama köpek onun can yoldaşıdır ona emek vermiştir her ne kadar başkalarına zarar verse de o rahatsız olmamaktadır. Kokudan burnum alışmış olacak ben rahatsız olmuyorum diyor ve öldürülmemesi için her türlü yolu deniyor. En sonunda diğerlerinin sözlerine dayanamayarak tamam öldürün diyor. George ile konuşurken onu ben öldürmeliydim diyor. Ve kitabın sonunda bunun benzerini görüyoruz…
4. Hayal kurmak, hayal kurmak insanın besinidir. Hayal oldukça yaşamak sevincimiz hırsımız artmaz mı? Bir amaç uğruna yaşamak.
Tek kelime ile başyapıt…
