"Var olan tek gerçek ve inanılası öğretmen, insanın kendi vicdanıdır. Bunu bulabilmek için yalnız ve sessizlik içinde kalmak, çıplak toprağa, çıplak ve çevrede hiçbir şey olmaksızın, sanki ölmüş gibi oturacaksın. Başlangıçta hiçbir şey hissetmezsin, tek algıladığın korkudur ama sonra derinden, uzaktan bir ses duymaya başlarsın, bu dingin bir sestir ve belki de başlangıçta tekdüzeliği seni rahatsız eder. Tuhaftır, en yüce sözleri duymayı beklerken karşına en önemsizleri çıkar. Öylesine tanıdık ve küçük şeylerdir ki bunlar, bağırasın gelir: "Ne yani hepsi bu mu?" Yaşadıklarının bir anlamı varsa -diyecektir ses sana- bu anlam ölümdür, bütün öteki şeyler onun çevresinde döner. Amma keşif diyeceksin bu noktada, amma korkunç keşif, eninde sonunda ölüneceğini her insan bilir, en sona kalan bile. Doğrudur, düşüncede hepimiz biliriz bunu ama düşüncede bilmek başkadır, yürekte bilmek bambaşkadır, tamamen değişiktir. Annen bütün kibiri ile karşıma dikildiğinde ona şöyle diyordum: "Yüreğimi incitiyorsun."
Sayfa 139Kitabı okudu
·
41 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.