"Evet, anları severdi Tezer. Onları yazdı. Acıyla, yalnızlıkla, ama aynı zamanda coşkuyla, aşkla dolu anlarını. Anlarının anılarını. Başkaldırma anlarını." Topluma ve kendine başkaldırısıydı yazdıkları.. Anlam veremediği yüzlerce, binlerce şey vardı. Ne insanları anlayabiliyordu, ne de kendini. Bu yüzden derin bir yalnızlık içindeydi. Derin bir acı içinde... İşte bu yüzden yazdı Tezer. Kendine derdini anlatabilmek için. Ruhundan kalanları, kendine haykırmak için.. Onu zaten insanlar anlamıyordu. Lakin kendisi ile bir olmak istedi Tezer. Bu yüzden ruhundan arda kalanları, aşkla dolu, acı ile dolu, coşku ile dolu ne kaldıysa hayatında yazdı Tezer. Belki ondan kalanlar kendineydi, lakin ruhunun feryatları başka ruhlar ile kesişti. Şimdi Tezer özlüyü sadece kendisi anlamıyordu. Onun ruhu ile bir olmuş birçok ruh vardı. Onlardan birisi de benim. İnsan olmak nedir? Toplumun acısına ortak olmaktır belki de. Birbirlerinin acısına yukarıdan bakmak değil de, o acıları paylaşmaktır belki de.. Onların hayatına baskı yapmamaktır, onlar gibi düşünmeye çalışmaktır belki de. Her ben'in, bir Alem olduğunu bilerek saygı duymaktır belki de. Başkalarının canlılığını anlayabilmek, onların yaşamlarına, acılarına, çilelerine ortak olmak, destek olmaktır insanlık belki de.. İşte Tezer özlü bu insanlıktan uzak yaşadığı için insanlıktan uzaklaştı.. İnsanlıktan iğrendi.. Kendi vatanında, vatansız hissetti, kendi dilinde anlaşılmaz hissetti... Ağlayan bir yüreği vardı, kimse o yüreğe teselli olmadı.. Her sabah yepyeni bir dünyaya, onun için acı, yorgunluk ve dayanılmaz yeni bir güne daha başlamaktı.. İnsanlar kendi dünyalarına bile bu kadar yabancıyken, Tezerin dünyasını nasıl görecekti ki.. İşte bu yüzden kendi ana babası bile yabancıydı ona. Bu yüzden ömrü yaşadıklarından öte yorgunluk veriyordu ona. Bu yüzden hiçbir yerdeydi. Bulunduğu hiçbir yer ona bir mânâ yüklemiyordu. Bu yüzden bıraktı. Onu anlamalarını beklemiyordu artık. Tezer özlü için artık bu dünya bitmişti. Yaşadığı her şey derin bir ızdırap veriyordu ona. Çünkü yaşanılan her duygu, üst üste birikmiş ve sığınacak bir gönül bulamayacak seviyeye gelmişti. Kendi dünyasında bile yaşayamaz hale gelmişti. Oysa kendisi derdi, " İnsanın kendi dünyası dışında yaşayacağı bir yer yoktur" diye. Lakin yaşamın ucunda, kendi Ruhundan kalanları satırlara dökerken şunu çok iyi hissettirdi. "Bittim, yaşamımı kapattım".

KalanlarTezer Özlü · Yapı Kredi Yayınları · 20196,2bin okunma

··

374 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gölge