Ebû Hanife'nin arkadaşlarından, Ashab-ı kirâmın torunlarından bir zat, mescitte tefsir dersi yaparken içeri bir çocuk giriyor. Âlim, çocukla oynamaya başlıyor.
Mescittekilerde; "Buraya biz tefsir dersi dinlemeye geldik. Sen çocukla oynuyorsun" dercesine kaş göz işareti yapıyorlar. Dönüyor diyor ki: "Siz benim bu çocukla ilgilenmemden rahatsız oldunuz değil mi? Ben de böyle çocuktum. Beş karış boyum, demir para gibi yanaklarım vardı. Mum gibi yanıyordum. Ellerim gömleğimin arasında kaybolurdu. Terliklerim de fare kulağı kadar küçücüktü. Bu halimle alimlerin tam ortalarına otururdum. Âlimlerin ortasında bir ağaçta bir çivi kadardım. Annem bana ceviz kadar bir kalem verirdi, onunla yazardım. Ben gelince 'Şeyh efendiye yer açın' diye şakalaşırlardı" diyor. "Beni orada büyük tuttukları için ben bugün burada size ders veriyorum. Bu çocuğun da yarın Allâh ve Rasûlullah diyebilmesi için benim onu büyük tutmam lazım" diyor. Ve anlatıcı şöyle bir yorum yapıyor sonunda "50 kere eşek herif dediğin çocuğun hafız olmasını istiyorsun. Allah katında eşeklere hafızlık yoktur"
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.