“… Nihayet yalnız kaldım. Doktor şimdi gitti. Kağıt kalem aldım elime. Yazmak istiyorum ama ne yazacağımı bilmiyorum. Ya yazacak konum yok, ya da yazamayacağım kadar çok. Bu da bir talihsizlik. Bilmiyorum, ağlayamıyorum. Belki biraz ağlasaydım, beni teselli etmiş olurdu. Yapamıyorum! Delilere dönmüşüm. Aynada saçlarımın darmadağın olduğunu, gözlerimin fersiz kaldığını gördüm. Aslında yüzümün bu şekilde olmaması gerektiğini düşünüyorum. Çoklarının yüzü düşüncelerinden farklı olduğundan bu beni daha da tedirgin ediyor. Şunu iyi biliyorum ki, kendimden hoşlanmıyorum. İçiyorum, kendimden nefret ediyorum; yürüyorum, kendimden nefret ediyorum. Düşünüyorum, kendimden nefret ediyorum. Ne rahatsız edici! Ne korkunç!”
— Sâdık Hidâyet, Diri Gömülen (via haletiruhiyem)
·
107 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.