Parmağımıza diken batmasa parmağımızın varlığını, ne işe yaradığını, hayatımızdaki önemini fark edemiyor, eksikliğinde nasıl bir hayat yaşayacağımızı düşünmüyoruz.. Dr. son hastasını muayene ettiğinde, Kadın otelde son kez buluştuğunda, Hırsız arabayı son kez çaldığında.... Bir sonraki günü ve sonrasındaki eylemleri düşünmüyor.. Var-mış gibi, yaşıyor-muş gibi rutin eylemler bizleri âdeta Bakarkör yapıyor.. Hayatın bir yerinde rutini durdurup; farkındalıkla yaşamayı düşünmüyoruz... Herkes kendi yaptığı işin daha önemli olduğunu, ya da önemsiz ve gereksiz olduğunu.. Kendinin daha özel olduğunu, ya da silik bir karakter ve yazgıyla dünyâdan geçip gittiğini zannediyor.. Birlikte bir puzzle olduğumuzun, her birimizin bir diğerine gereksinimi olduğunu düşünemiyoruz.. "Ben'im" diyenler, "Ben kimim ki?" diyenler bu eseri okumalı.. Aslında hiçbir şey olduğunu.. Aslında çok şey olduğunu anlamalı.. "Karınca bile deme; bile'den incinir karınca.. Böyle bir konuyu Islam idrâki olmayan bir yazarın akıl ve idrâk etmesi takdire şâyan doğrusu.. Islâm bilinci "Yaratıcıya karşı Göz'ün şükrünü bile edâ edemezsiniz" der.. Doktorun Hanımı bu eserde sanırım vefâyı ve gerçek yol arkadaşını temsil ediyor.. Herkesin hayat yolculuğunda yanında bir koruyup kollayanı, yol göstereni, yeri geldiğinde cinâyeti bile göze alacak kadar koruma içgüdüsü gelişmiş bir refâkatçisi olmalı..(şefkat bâzen bir yere kadar, mazlumun yanında olup onu savunurken zâlime şefkat sağlıklı bir duygu değildir) Ama bu duygu ve özveri tek taraflı değil müşterek olmalı tabii.. Herkes Doktorun Hanımı gibi olabilmeli...

KörlükJosé Saramago · Can Yayınları · 2015103,6bin okunma

·

176 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Güller Sarıhan