Küçük çocuklar güneşe çıkarılıp gölgelerini gördükleri zaman ilk başta gölgenin ne olduğuna anlam vermezler. Gölge, çocuklar nereye giderse gitsin onların peşinden gelir. Kendisini takip eden şeyin ne olduğunu anlayamayan çocuk bocalar ve hatta korkup ağlar. Bu noktada insan fıtratı gölgeye benzer. Yaradılıştan gelen özelliklerimiz biz ondan kaçmaya çalışsak bile bizim zaten içimizde olduğundan ayrılmaz bir parçamızdır. Tek çare o fıtratı/gölgeyi tanımaktır. Bu özellikleriyle ilk kez karşılaşanlar da tıpkı gölgesini gördüğünde bocalayan çocuklar gibi içindekinin ne olduğunu çözmeye çalışır çoğunlukla bocalar. Üstünden zaman geçtiğinde çocuk büyür gölgesiyle bir bütün olduğunu kabul eder, insana da başta tüm o yabancı gelen düşünceler tanımlanmış yabancı olunmayan kavramlar haline gelir.