Gönderi

Bu oyunu tek başıma daha iyi oynuyordum ben. İnsan sıcağından uzakta, ilgi ve sevgiden yoksun kalınca içim donuyordu, hırçın, edepsiz, umursamaz ve güçlü olabiliyordum da; sevdiğim insanlar etrafımda dolanırken, çözülmekten, paramparça olmaktan, kendimle beraber onları da derin karanlıklara çekmekten korkuyordum. Bu öylesine bir çırpınış, öylesine bir duyguydu ki, en yakınımla bile paylaşabilmem imkansızdı. Doğum ve ölüm gibi, tek kişilik bir eylemdi bu.
Sayfa 91 - Remzi KitabeviKitabı okudu
··
271 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.