Atamıyorum üstümden yorgunluğu ne kadar dinlensem. Bizim yorgunluğumuz gövdemizde değil, ruhumuzda olsa gerek.
Sayfa 34 - Bilgi Yayınevi, 5. Basım, 1973.Kitabı okudu
··
26.4k views
Ne diyordu 
John Steinbeck: Uyku ile dinlenemeyecek kadar yorgunum artık.
Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın!
Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla!
Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde!
Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum!
Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda!
Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında!
Hiç bilmiyorum! Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor!
Baharın rahiyasından akıp coşan çiçeklerle hatırlıyorum
Lise yıllarımızı!
Kimimize kış, kimimize bahar olup canıyla değen babalarımızı!
Bu memlekette insanlar belki de en çok baba sancısıyla inliyor,
En çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz!
Mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler!
Onlarla kavgalı onlarla sevdalı olduğumuz!
En çok baba yokluğunun hüsranıyla kazıyormuş zaman ayrılığın yarasını!
İnsan baba olunca anlıyormuş en çok babasını!
Üstümden atmayı geçtim. Her gün bir yenisi ekleniyor üzerine.
Her okuduğumda daha fazla katılıyor ve kapılıyorum bu söze.
Artık yalnız ruhum değil midem de yorgun.
Yılların yorgunluğunu çıkarmak giysideki leke kadar kolay olmasa gerek.
Bu söz kitabın önüne geçti benim için.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.