"Mai bir geceyle siyah bir gece arasında geçen şu nasipsiz, talihsiz ömür!..." demiş yazar.
Bilmiyorum nedenini ama elim gitmedi erteledim durdum bu kitabı. Bir sürü hayatı bir sürü farklı kahramanları tanıdım kitaplarda ama Ahmet Cemil dokundu bana. Etrafındaki bunca olumsuzluğa rağmen tutunduğu umutları siyah bir geceye teslim eden bir gerçeklik...
"Zavallı kadınlar! dedi" Ahmet Cemil...
İkbal'e mi annesine mi Raci'nin eşine mi üzülsem bilemedim...Hayattaki onca kötülüğü bu kadar acı bir kurguda görmek sinir harbi gerçekten...Gene kendi kendime bu günlere iyi gelmişiz diyerek okudum.Tavsiye etmiyorum çünkü bir daha böylesi bir acıya ortak olmaya dayanır mıyım emin değilim...
