Gel gönül sabreyle katlan bu cevre
Elbette ağlatan seni güldürür
Niceleri kondu göçtü bu handan
Elbette ağlatan seni güldürür
Gitti yoldaşlarım deyü ağlama
Ciğerciğin aşk oduna dağlama
Hayıf oldu deyü matem bağlama
Elbette ağlatan seni güldürür
Gittiğim yollar da sana ayandır
Cevrin kime ise lütfun anadır
Erler ile evliyaya beyandır
Elbette ağlatan seni güldürür
Gitti göremedim mihr-i vefayı
Âşık olan çeker cevr ü cefayı
Kelp irakip sürsün zevk ü safayı
Elbette ağlatan seni güldürür
Pir Sultan Abdal'ım bunda bir hâl var
Özünü yokla ki üstünde yol var
Seni kim ağlattı var ana yalvar
Elbette ağlatan seni güldürür
Sayfa 530 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
·
117 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.