Ahmet Arif’in sevgisinin yüceliğinden bahsetmek istiyorum sadece. Bir insanın gelmeyeceğini bilerek beklemek. Sevmediğini bilerek sevmeye devam etmek. Kendini boş verip sevdiği için yaşamak. Sevdiğini düşünebildiği için kendini şanslı görmek. Görmeden, dokunmadan çok sevmek...
Bütün bu umutsuz duyguların içerisinde bizim göremediğimiz umudu görmek seni nasıl güzel insan yapıyor anlatamam.
Tek canı sağ olsun da, yel essin kokusu gelsin. Cümlesiyle yaşamak senin ki..
Benim için çok farklı bir deneyim oldu. Sevmek istedikten sonra hiçbir şey bahane olamazı gösterdin, bir kere bile kavuşmamışken, hem kavuşma ümidini yitirmemek hem de Leylasının kararına saygı duyarak gelmeyeni sevmeye devam etmek. Zalımsın Leyla.
